Bugün pek alışılmadık bir konuya değineceğim. Elbette yine her zamanki gibi yaşadığımız bu toplum düzenin en iyisi olmadığını dile getireceğim ama farklı biçimde.

 

Geçtiğimiz hafta sonu ünlü Amerikalı şarkıcı Whitney Houston, Los Angeles kentinde kaldığı otel odasında ölü bulundu. İlk albümü 22 yaşında yayınlanan, güçlü ve berrak sesiyle kısa sürede ün kazanan sanatçı yaşamını yitirdiğinde 48 yaşındaydı. Yaşadığı sürece müzik dalında dünyanın en tanınmış ödülü olan Grammy’i 6 kez kazanması dışında yüzlerce ödül aldı. Dünya çapında yaygın olarak tanınması, başrollerini Kevin Costner'la paylaştığı “Bodyguard” (Koruma) filminde söylediği "I will always love you" şarkısıyla oldu. Aynı oteldeki görgü tanıkları ölümünden bir gece önce aşırı alkol aldığını belirttiler. Son yıllarda uyuşturucu kullandığı ve bu yüzden sesinin bozulduğu da söylentiler arasındaydı. Houston’ın cesedi, banyo küvetinde bulundu.

 

Ünlü İngiliz şarkıcı Amy Winehouse, 22 Temmuz 2011 günü Londra'nın kuzeyindeki evinde ölü bulundu. Haberi duyan hayranları günlerce evinin önünden ayrılmadılar. Henüz 27 yaşındaki şarkıcı kısa müzik yaşamı süresinde 5 Grammy’in yanı sıra solist ve bestelediği parçalarla ilgili daha başka pek çok ödül kazandı. Sanatçı, caz ile soul müziği karışımı hüzünlü parçalarıyla tanınıyordu. Kabarık saçları, dövmeleri ve giyimi hayranlarınca taklit ediliyordu. Uyuşturucu ve alkol bağımlısı olduğu biliniyor ve bazen sahneye çıkamayacak kadar sarhoş olduğu için konserleri iptal ediliyordu. Nitekim 20 Haziran 2011’de İstanbul konseri de aynı nedenle yapılamadı. İngiliz basını sanatçının ölümünün sürpriz olmadığını, soğukkanlı biçimde yazdı.

 

Pop müziğinde efsane olan Michael Jackson, 26 Haziran 2009 günü evinde fenalaşarak komaya girdi ve kaldırıldığı hastanede öldü. Ölüm nedeni önce kalp yetmezliği olarak açıklansa da, daha sonra yapılan açıklamada çeşitli ağrı kesici ve yatıştırıcı ilaç karışımlarından aldığı fazla doz nedeniyle öldüğü belirlendi. Bu nedenle özel doktoru tutuklandı. Bir dünya turuna hazırlanan sanatçının,  ilaçları formda kalmak için kullandığı belirtildi. Sanatçı ilk kez 6 yaşında sahneye çıkmış ve 11 yaşında kardeşlerinden oluşan “Jackson 5” grubuyla birlikte profesyonel müzik hayatına başlamıştı. Aynı zamanda iyi bir dansçı olan Michael Jackson, kendinden önceki tüm ünlü şarkıcıların satış ve konser sayılarını geçti, büyük bir üne erişti. 1984 yılında 8 Grammy ödülü birden kazandı. Bunun yanı sıra yine diğer sanatçılar gibi sayısız ödülün sahibi oldu. Ölümünden önce çeşitli sağlık sorunları yaşıyordu ve bazı skandallara adı karışmıştı.

 

Yükseliş ve düşüşleri bu sanatçılara benzeyen daha pek çok isim sayılabilir. Aralarında oldukça fazla ortak noktalar var. Öncelikle sonları birbirine benziyor. Genellikle yalnız başlarına ölüyorlar.  Ama bu sona gelene kadar da benzer hayatlar yaşıyorlar.  İlk ortak nokta, hiç biri sanatında yükseldiği yere rastlantı ya da torpille gelmiyor. Çocuk yaşlarından başlayarak çok çalışıyor, durmadan kendilerini geliştirmeye uğraşıyorlar. Bu elbette küçük bir çocuğun gönüllü çabalarıyla olmuyor, onlardaki yeteneği gören aile büyüklerinin zorlamasıyla gerçekleşiyor. Dans, nota, ses, müzik aletlerini tanıma dersleri birbirini kovalıyor. Karşılığında çocukluklarını yaşayamıyorlar.

 

Sıra bu derslerin sonucunu almaya geldiğinde; müzik yapımcısı şirketlerin, sanatçılara aracılık edenlerin kapısında kendileri gibi yetenekli binlerce gençle birlikte beklemeye başlıyorlar. Deneme kayıtları, tekrar denenme çabaları, eksik görülen konularda daha sıkı ve hızlı eğitimlerden geçmek, yeni şeyler öğrenerek ilk şarkının kayda geçmesi. Tüm bu süreler boyunca henüz ünlü değiller ve ne olacağını da bilmiyorlar. Genç yaşlarına rağmen, o zamana kadar neredeyse orta yaşlı biri kadar çalışmış oluyorlar. Hayat onlar için sürekli baskı ve stres içinde yaşamaktan ibaret hale geliyor.

 

Ama o kadar yetenekliler ki, hemen hepsi ilk parçaları piyasaya sürüldüğünde ünlü oluyorlar. Sonra başka bir sürece giriyorlar. Bir yandan banknot matbaasında para basar gibi kazanıyor, diğer yandan durmadan her gün kendi alanlarıyla ilgili bir basamağı daha aşıyorlar. Orta karar televizyon kanallarından başlayarak ünlü televizyonlarda, en çok izlenen saatlerde kendileriyle röportaj yapılıyor. Ünlü dergilerde kapak oluyorlar. Yakından başlayarak neredeyse dünyanın tüm ünlü konser salonlarında ve stadyumlarında sahneye çıkıyorlar. Tibet’teki bir çocuk bile kendilerini tanıyor. Filmler, albümler, turneler birbirini kovalıyor.

 

Önce kazandıkları paranın tadını çıkarmaya çalışıyorlar. Bir insanın kaç tane evi, arabası, uçağı, plajı, elbisesi, televizyonu… olabilir ki? İstedikleri şeyden diledikleri kadar alabilirler. Ama bu tüketim çılgınlığı uzun sürmüyor. Çünkü oradan oraya koşuşturmaktan, satın aldıkları eşyanın çoğunu doğru dürüst kullanacak zaman bile bulamıyorlar. Çevrelerinde sürekli onlar adına planlar yapan küçük bir ordu bulunuyor. Şarkıları, kılık kıyafeti, oynayacakları film senaryolarını, satın alacakları eşyaları, hangi otelde kalacaklarını, partiye kimleri çağıracaklarını, nasıl bir sözleşme imzalamaları gerektiğini onlar adına belirleyen birileriyle yaşıyorlar. Daha doğrusu, bu sanatçılar artık birer sanatçı değil, sanayi kuruluşu gibi çalışıyor. Onlar sayesinde yüzlerce kişi para kazanıyor. Kimi çekim yapıyor, kimi söylediği şarkıları çoğaltıyor, kimi bunları satıyor…

 

Eğer böyle yaşamak zorunda kalsak, çevremizdeki insanların hangisinin paramız için, hangisinin dostluk amacıyla yanımızda bulunduğunu bilemeyiz. Daha doğrusu en yakınlarımızın gösterdiği sevgiden bile şüphe duymaya başlarız. Ömrü bulunduğu noktaya gelmek için çalışmış ve geldiği yerde de huzur bulamamış bu insanlar, elbette yine de bu toplumda yaşayan milyonlarca insandan daha şanslılar. Onlarınki varlık içinde yokluk gibi bir durum. Ve bu durumdan, ancak şöhret basamaklarından aşağı inmeye başladıklarını fark ettikleri zaman rahatsız oluyorlar.

 

Önceleri yeni konserler ya da röportajlar için eskisi kadar aranmıyorlar. Sonra uzunca sayılacak bir zamandır basit bir ödül bile kazanmadıklarını fark ediyorlar. Belki birkaç estetik ameliyatı yaptırarak ya da yeni sevgili edinerek bu sıkıntılı dönemi atlatmak istiyorlar. Ama herkes yanına parası için yanaştığından bir türlü kimseye güven duyamıyorlar ve giderek yalnızlaşıyorlar. Alkol, uyuşturucu, hap kullanmaları bir rastlantı değil. Dolayısıyla hızla yükselen bir asansörün aynı hızla yere çakılması gibi, bu sıkıntılara daha fazla dayanamıyorlar.

 

Bu sanatçılar çok ünlüyken unutulup giden ve yıllarca kendi köşesinden çıkmayıp sessizlik içinde yaşamı sona eren insanlar değiller. İnişe geçmiş olsalar da, henüz ünlüler. Ama içinde yaşadıkları sistem öyle nankör ki, daha bu küçük düşüş anında bile onları terk etmeye hazırlanıyor. Yıllarca toplumun en yükseklerinde gezinen bu insanlar, posası çıkarılmış gibi bir kenara fırlatılacaklarını fark ediyorlar. Kişisel hırslar ve çıkarlar üstüne kurulu olan bu sisteme daha fazla katlanamıyorlar. Onları ünlü yaparak sırtından para kazanan bir sistem tam daha ünlülerini bulmaya hazırlanırken, onlar son kez sahneye çıkıp tüm haberlerde bir daha ilk sırayı aldıktan sonra yaşama veda ediyorlar.

sence; KALAMAR TAVA MI MEZE Mİ?

kalamar "MEZE" dir.
kalamar "TAVA" dır.
yok ben yemem, haber "DOĞRU"
yiyen yemiş. Ama ben "ODUNUM"
haber yalan. bende YİCEM.